هشتم تیر، داغی تازه بر صفحات تاریخ ایران

هشتم تیرماه از آن جهت روز مبارزه با سلاحهای شیمیایی و میکروبی نامگذاری شده است که در بعد از ظهر روز یکشنبه هفتم تیرماه 1366 شهرستان سردشت با جمعیتی حدود 12 هزار نفر، توسط هواپیماهای رژیم بعث عراق مورد حمله بمبهای شیمیایی و گاز خردل و تاولزا قرار گرفت.

استفاده از سلاحهای شیمیایی در طول جنگ تحمیلی(1359-1367) توسط عراق، بیش از 100 هزار مجروح و شهید در بین نظامیان و مردم بی دفاع کشورمان برجای گذاشت پس از جنگ جهانی اول این اولین بار بود که از سلاحهای شیمیایی به صورت وسیع در جنگ استفاده می شد و این موضوع آشکارا مغایر با پروتکل 1925 ژنو بود.

به رغم ممنوعیت بکارگیری سلاحهای شیمیایی، عراق در جنگ تحمیلی علیه ایران به طور مکرر از گازهای ارگانو فسفره(عوامل اعصاب) و تاولزا(گاز خردل) استفاده کرد و هیچ برخورد جدی از سوی جامعه جهانی و سازمان ملل متحد انجام نشد و تنها پس از گذشت چندین سال از بکارگیری آن، بدون اینکه عراق را محکوم کنند اعلام شد که عراق از سلاحهای میکروبی و شیمیایی علیه ایران استفاده کرده است.

عراق اولین بار در منطقه میمک در تاریخ23/10/59 از گازهای تهوع آور علیه رزمندگان و ساکنین منطقه استفاده کرد همچنین طی ماههای مرداد،آبان و اسفند 1362 با بمباران هوایی به دفعات مناطق پیرانشهر، رواندوز،حاج عمران(عملیات والفجر2) ، جزایر پنجوین،عملیات والفجر 4،جزایر مجنون (عملیات خیبر) را مورد تهاجم شیمیایی گسترده قرار داد که منجر به شهادت و مصدومیت بسیاری از رزمندگان و مردم غیرنظامی ساکن در آن منطقه گردید.

همچنین حملات گسترده عراق در عملیات بدر 1363، والفجر 8(فتح فاو در سال 1364)،کربلای 4و5 در سال 1365،شهرهای سردشت، خرمشهر در ایران و حلبچه در کردستان عراق(1366)، روستای مریوان، سرپل ذهاب، گیلانغرب، اشنویه و فاو(1367) نمونه هایی از این فاجعه انسانی هستند.

هشتم تیرماه از آن روز به بعد به عنوان«روز مبارزه با سلاحهای شیمیایی و میکروبی» نامگذاری شد که در بعد از ظهر روز یکشنبه هفتم تیرماه 1366 شهرستان سردشت با جمعیتی حدود 12 هزار نفر ، توسط هواپیماهای رژیم بعث عراق مورد حمله بمبهای شیمیایی و گازخردل و تاولزا قرار گرفت که همچنان هر ساله تعدادی از این جانبازان به جمع شهیدان می پیوندند.

ایران با اعزام مجروحین به کشورهای اروپایی همچون آلمان و فرانسه در پی اثبات استفاده عراق از این سلاحها بود ولی تا آن زمان که جنگ ادامه داشت هیچ کشوری آن را محکوم نکرد تا اینکه بعد از جنگ تحمیلی قدرتهای بزرگ آن را بهانه ای برای اشغال عراق و سرنگونی صدام حسین عنوان کردند این در حالی است که این سلاحها توسط همین قدرتهای غربی در اختیار عراق قرار گرفت و تا زمانی که جنگ علیه ایران بود نه تنها عراق را در استفاده از سلاحهای میکروبی شیمیایی منع نکردند بلکه در انتقال علمی و واگذاری مستقیم تکنولوژی به آن از هیچ کوششی فروگذاری نکردند.