این مظلوم و محروم شهر استان آذربایجان غربی که به لحاظ اهمیت، عنوان تاریخی دروازه آذربایجان را یدک می کشد سال هاست از طعم شیرین پیشرفت عقب افتاده و معلوم نیست چرا با آنکه یک تنه با بیش از هفتصد شهید درخت نظام اسلامی را آبیاری کرده است، التفات چندانی به آن نمی شود. با آنکه نقده مردان سرنوشت ساز و تاریخی کم ندارد اما تا امروز نتوانسته از فرزندان برومند خود که در پست های سیاسی، نظامی و اداری در سطح کلان کشور به مدیریت مشغول هستند فایده ای ببیند. عده ای بروز حوادث تلخی مثل جنگ نقده در سال 58 و آشوب سال 85 را در عقب ماندگی نقده بی تأثیر نمی دانند.
همچنان که روزگار مردم ترک و کرد نقده می گذرد شهرهای اطراف به اوج شکوفایی اقتصادی رسیده و یا در حال رسیدن هستند اما نقده، همان نقده اوایل اول انقلاب است بدون کوچکترین تغییری در زیرساخت هایش. تنها کارخانه بزرگ این منطقه هم که در سفر مقام معظم رهبری به استان آذربایجان غربی به این منطقه اهدا شده بود با مدیریت ناصحیح مسئولان وقت از چنگ مردم منطقه خارج شد و باید مشکلات امروز این کارخانه با مردم و کشاورزان منطقه را به پای مسئولانی نوشت که به جای مصالح عموم مردم نقده، منافع شخصی خودشان را پیگیری کردند و ضربه ای جبران ناپذیر بر پیکر نیمه جان این شهر زدند.
در نشست های متعددی که با مسئولان شهری داشتم –علی الخصوص فرماندار و شهردار- همگی به یک نکته تأکیدمی کردند و آن هم زیرساخت های به هم ریخته و یا نداشته نقده که باعث شده مدیریت بر این شهر استراتژیک بسیار سخت شود. نمی شود در وجیزه ای کوتاه به دنبال مقصر گشت و یا عامل قطعی وضعیت فعلی نقده را به دنیا معرفی کرد اما یک مسئله کاملا روشن است و آن هم عزم جدی مردم شیعه و سنی برای بلند کردن نقده است.
برخلاف خوشبین های پایتخت نشین، مردم نقده اختلافاتی با هم دارند اما از سویی دیگر برخلاف بدبینان، اختلاف مردم نقده آنقدر عمیق نیست که نتوانند با هم زندگی مسالمت آمیز داشته باشند. در دنیای امروز اختلاف سلیقه و عقیده امری پذیرفته شده است تا آنجا که از چارچوب قانون و عرف خارج نشود.
به عقیده نگارنده، مردم نقده با خسته شدن از وضع موجود که معلوم نیست سود آن به جیب چه کسانی میرود، خواسته هایشان برای پیشرفت و آبادانی شهر به نقطه غیر قابل بازگشتی رسیده و پروژه های عمرانی فعلی در سراسر شهر کمترین پاسخی است که میتوان به این نیاز داد.
بر کسی پوشیده نیست که چنبره برخی مدیران نالایق بر مسند مدیریت –در هر بخشی- نیز باعث بی اعتمادی مردم شده است. کم خاصیتی جلسات شورای اداری نشان از این واقعیت دارد که برخی رؤسای ادارات بجای آنکه دارای "تفکر خلاق" برای پیشبرد امور خصوصا در برهه کنونی باشند فقط به فکر از دست نرفتن صندلی خویش هستند و نتیجه آن هم این می شود که این جلسات هرگز خروجی کاربردی و مفیدی نداشته باشند.
اتفاقی که هم اکنون در سطح شهر در حال روی دادن است مؤید این مسئله است که مسئولان با دست خالی هم میتوانند مدیریت صحیحی داشته باشند. هر چند از گوشه و کنار گفته می شود که پروژه های اجرا شده توسط شهرداری نقده با تزریق بودجه کلان ممکن شده اما شهردار نقده با رد این مسئله گفته است که تمام این کارها با اتکاء به منابع داخلی شهرداری و مشارکت مردمی محقق شده، با اصل قرار دادن همین سخن شهردار میتوان به خیانت و کم کاری مسئولان سایر بخش های دولتی پی برد که چرا بجای "جهاد در مدیریت" و پیگیری بند بند "اقتصاد مقاومتی" تنها به فکر ارتقاء شغلی و ابقاء مدیریت خود هستند؟
شهر نقده در حالی که به عنوان شهر تالابی استان شناخته می شود و از آثار باستانی منحصر به فردی همچون تپه حسنلو و حاجی فیروز بهره مند است آنطور که باید موفق نشده خودش را به اندازه غار سهولان مهاباد و یا باغ های گیلاس اشنویه به گردشگران بشناساند و هر ساله سهم خودش از این بازار و خان گسترده را به شهرهای اطراف می بخشد. و بازهم گفتنی هایی هست.