معضلی به اسم خوابگاه دانشجویی؛ سوییت 8 نفره 5950000 ریال

«دانشگاه هیچ تعهدی برای واگذاری خوابگاه به دانشجویان ندارد» این پاسخ قانع‌کننده‌ای است! که هر دانشجوی معترض به وضعیت رفاهی خوابگاه‌ها و البته هزینه بالای اجاره آن از مسئولین دانشگاه می‌شنود.

دانشگاه صنعتی ارومیه نیز از این قاعده مستثنی نیست، در سال‌های اخیر یکی از مهم‌ترین مشکلات و معضلات این دانشگاه خوابگاه‌های دانشجویی بوده است. در روزهای اخیر خبری در مورد اجاره‌بهای جدید خوابگاه‌های این دانشگاه بین دانشجویان منتشرشده که موجبات تعجب و نگرانی همه ازجمله خانواده دانشجویان این دانشگاه شده است، طبق اعلام اداره امور خوابگاه های دانشگاه قیمت‌ها از قرار زیر می‌باشد:

خوابگاه صدر : اتاق 4نفرِه: 5200000ریال؛

خوابگاه خلیلی: اتاق 4 نفره:5950000 ریال؛

                       اتاق 6 نفره:5650000 ریال؛

                       سوییت 8 نفره:5950000 ریال؛

اتاق‌های 4 و 6 نفره داخل سوییت های 10 و 12 نفره هستند.

خوابگاه ممتاز: اتاق3نفره: 5850000 ریال؛

                     اتاق 6نفره: 5550000 ریال؛

خوابگاه بهشتی: اتاق 2نفره: 5850000 ریال؛

                         اتاق 4نفره: 5650000 ریال؛

                         اتاق 6نفره: 5450000 ریال؛

با اعلام این قیمت‌ها تعداد زیادی از خانواده‌ها و دانشجویانی که توانایی پرداخت چنین هزینه‌هایی را ندارند به دنبال کرایه ‌خانه مجردی و دانشجویی هستند، مرتضی دانشجوی ترم 6 دانشگاه صنعتی ارومیه می‌گوید با 4 نفر از دوستانش خانه‌ای به قیمت 400 هزار تومان کرایه کرده است که هم ازلحاظ امکانات بهتر از خوابگاه است و هم بسیار بزرگ‌تر و راحت‌تر است.

مادر یکی از دانشجویان دختر دانشگاه از وضعیت موجود ابراز ناراحتی می‌کند و می‌گوید با وضعیت مالی که با آن مواجه هستیم امکان پرداخت این هزینه‌ها را نداریم، وی می‌گوید به‌هیچ‌عنوان حاضر نیست که دخترش در خانه دانشجویی زندگی کند.

غلامرضا پدر یک از دانشجوها می‌گوید اجاره خانه صد متری در خیابان راهنمایی ارومیه بین 300 تا 400 هزار تومان است آن‌هم با امکانات مناسب، چطور می‌شود که 8 نفر در یک اتاق 30 متری جمع شوند و هزینه نزدیک به 5 میلیونی پرداخت کنند.

به نظر می‌رسد که با شرایط به وجود آمده بسیاری از دانشجویان و خانواده‌ها تمایل به اجاره خانه دانشجویی داشته باشند تا اینکه هزینه‌های گزاف را بابت خوابگاه‌های کوچک و البته محروم از حداقل امکانات بپردازند و ازاین‌رو باید منتظر آسیب‌های فرهنگی و اجتماعی ناشی از زندگی مجردی در بین این دانشجویان نشست؟

و البته این سؤال باقی می ماند که چه کسانی به‌عنوان متولیان فرهنگی باید پاسخ این معضلات را بدهند؟